تبادل
لینک هوشمند
مهرورزان زمان های کهن ، هرگز از خویش نگفتند سخن
که در آنجا که" تو" یی
بر نیاید دگر آواز ز "من"
ما هم این رسم کهن را بسپاریم به یاد
هر چه میل دل دوست ،
بپذیریم به جان،
هر چه جز میل دل او ،
بسپاریم به باد
آه
باز این دل سرگشته من
یاد آن قصه شیرین افتاد:
بیستون بود و تمنای دو دوست.
آزمون بود و تماشای دو عشق.
در زمانی که چو کبک ،
خنده می زد " شیرین" ،
تیشه می زد "فرهاد"
نه توان گفت به جانبازی فرهاد : افسوس،
نه توان کرد ز بیدردی "شیرین" فریاد .
کار "شیرین" به جهان شور برانگیختن است
عشق در جان کسی ریختن است
کار فرهاد برآوردن میل دل دوست
خواه با شاه درافتادن و گستاخ شدن
خواه با کوه در آویختن است .
رمز شیرینی این قصه کجاست؟
که نه تنها شیرین ،
بی نهایت زیباست :
آن که آموخت به ما درس محبت می خواست :
جان چراغان کنی از عشق کسی
به امیدش ببری رنج بسی .
تب و تابی بودت هر نفسی .
به وصالی برسی یا نرسی
سینه بی عشق مباد ...
